Czy możliwe jest modelowanie kobiecych miejsc intymnych, czyli zmienianie ich kształtu? Tak! Takie możliwości daje ginekologia estetyczna i plastyczna. Co ważne, zabiegi zmieniające kształt, a więc i wygląd narządów płciowych mają na celu nie tyle poprawę estetyki, co przede wszystkim funkcjonowania kobiety i usuwają jej dyskomfort.
Modelowanie miejsc intymnych to ważny kierunek w ginekologii estetycznej i plastycznej. Rekonstrukcja i regeneracja kobiecych miejsc płciowych działają m. in. poprzez poprawę ich kształtu. Jest to ważne, gdy miejsca intymne mają na tyle nieodpowiednią budowę, że sprawiają ból i dyskomfort w codziennym funkcjonowaniu kobiety. Poza tym odpowiednia anatomia pochwy, wejścia do pochwy, warg sromowych mniejszych oraz więszych czy napletka łechtaczki wpływają na stopień doznań seksualnych. Budowa i kształt miejsc intymnych są ważne więc nie tyle ze względów estetycznych co funkcjonalnych. W Intima Clinic możemy je zmieniać. W tym celu stosowana jest m. in.:
- Labioplastyka – plastyka warg sromowych mniejszych
Przerośnięte wargi sromowe mniejsze są realnym problemem wielu kobiet. Uwierają, bolą, pękają. Sprawiają dyskomfort fizyczny i psychiczny. Latem nie pozwalają czuć się swobodnie na plaży, ponieważ mogą odznaczać się pod strojem kąpielowym, a także podczas uprawiania sportów takich jak pływanie, bieganie czy jazda na rozewrze, ponieważ ocierają się i bolą.
Wargi sromowe mniejsze, jak sama nazwa wskazuje nie powinny być za duże. Oczywiście nie ma jednoznacznego wzoru ich prawidłowego wyglądu, ale ich przerost nie jest dobry! Metodą korygowania nieprawidłowej anatomii warg sromowych jest labiominoroplastyka, czyli korekta warg sromowych mniejszych. Przed przeprowadzeniem labiominoroplatyki kluczowa jest właściwa kwalifikacja pacjentki. Labiominoroplastykę wykonuje się z przyczyn wrodzonych. Te problemy to hipertrofia i asymetria warg sromowych mniejszych. Z czasem mogą wystąpić również ich deformacje. Trudność kwalifikacji podnosi jednak fakt, że wargi sromowe mają bardzo osobniczą zmienność budowy anatomicznej. Nie ma jednego wzorca ich wyglądu i co bardzo ważne nie ma jednoznacznie określonej definicji ich hipertrofii mimo istnienia kliku klasyfikacji. Podczas kwalifikacji do wykonania procedury labiominoroplastyki na pierwszym planie powinny znajdować się więc skargi fizyczne i zły stan emocjonalny pacjentki wywołany dyskomfortem funkcjonalnym związanym z budową wag sromowych, a nie jakiekolwiek pomiary metryczne. Nawet obecność przerośniętych, hipertroficznych warg sromowych bez współistnienia dodatkowych dolegliwości lub objawów nie stanowi jednoznacznego wskazania do interwencji chirurgicznej.
Labioplastyka jest zabiegiem chirurgicznym, wykonywanym w znieczuleniu miejscowym. Sposób wykonania zabiegu dobierany jest indywidualnie do anatomii i planów życiowych pacjentki. Podczas wizyty konsultacyjnej lekarz sprawdza budowę warg sromowych i napletka łechtaczki, który jest z nimi powiązany. Pyta też pacjentkę o jej plany prokreacyjne. Na postawie badania wybierane są dwie najlepsze dla danej osoby techniki operacyjne. Lekarz wyjaśnia na czym polega ich wykonanie, omawia ich zalety i wady, a także stara się zademonstrować efekt końcowy.
Najważniejsza jest dokładność w przeprowadzanym zabiegu labiominoroplastyki. Niezwykle istotne jest zachowanie odpowiedniej długości oraz napięcia warg sromowych, a także przeprowadzenie szycia w skrupulatny sposób.
- Augmenetacja, czyli odtworzanie objętości warg sromowych większych
Z wiekiem wargi sromowe większe stają się wiotkie i tracą swoją objętość. Ich funkcja ochronna w osłanianiu pochwy przed urazami mechanicznymi oraz zabezpieczaniu jej wejścia przed nadmiernym wysychaniem i wnikaniem drobnoustrojów ulega osłabieniu. Wargi sromowe większe składają się głównie z tkanki tłuszczowej i działają niczym poduszka amortyzująca, chroniąc przed tarciem np. podczas współżycia. Można jednak temu zaradzić i na nowo odbudować ich objętość.
Zwykle wykorzystuje się w tym celu augmentację warg sromowych, czyli ich wypełnienie i ujędrnienie za pomocą kwasu hialuronowego. W Intima Clinic stosujemy tropokolagen, który daje bardziej długotrwałe, naturalne i lepsze efekty. Kwas hialuronowy jedynie kamufluje problem, ale realnie go nie rozwiązuje. Czasowo wypełnia tkankę, która pod wpływem ciężaru wypełniacza jeszcze bardziej się rozciąga. W efekcie na chwile maskujemy defekt, ale w pespektywie dłuższego czasu będzie się on pogłębiał. Natomiast zastosowanie tropokolagenu ujędrnienia tkankę poprzez polepszenie jej struktury i odbudowanie jej ubytków, co w efekcie da realny efekt.
Tropokolagen to preparat, który ma bardzo mocne właściwości budulcowe. To najmniejsza cząsteczka kolagenu, która odgrywa kluczową rolę w procesie jego tworzenia. To rusztowanie z tropokolagenu stanowi strukturę tkanek i ich integralność oraz poprawia ich sprężystość i elastyczność. Do zastosowań medycznych uzyskiwany jest tropokolagen typu I pochodzenia zwierzęcego (wieprzowego). Ma on wysoki poziom bezpieczeństwa. W ginekologii estetycznej tropokolagen z powodzeniem stosowany jest, gdy należy tkankę odbudować i usztywnić, ale również ujędrnić. Sprawdza się więc np. właśnie w przypadku wiotkości sromu.
- Clitoroplastyka – modelowanie napletka łechtaczki
Nad delikatną i wrażliwą łechtaczką znajduje się napletek, który ją ochrania. Czasami jedna jest tak przerośnięty, że uniemożliwia kobiecie odczuwanie orgazmu łechtaczkowego podczas zbliżeń. Jego nieprawidłową budowę można jednak zmienić. Clitoroplastya to plastyka napletka łechtaczki, która pozwala odsłonięć górną część łechtaczki, zakrytej fałdami skórnymi. Operujący lekarz redukuje drobny fałd skórny, który bezpośrednio otacza łechtaczkę, jednocześnie delikatnie go odsłaniając. Używany jest do tego laser CO2 lub diaterma fal radiowych.
- Uwypuklanie – augumentacja łechtaczki i punktu G
Łechtaczkę można również uwypuklić. Zmiana jej kształtu poprzez wstrzyknięcie niewielkiej ilości kwasu hialuronowego, pozwala na jej wyeksponowanie, a przez to większą podatność na stymulację podczas zbliżeń sekularnych. W ten sam sposób można uwypuklić miejsca wrażliwe na doznania znajdujące się w pochwie tzw. punkt G, a przez to je również bardziej wyeksponować na łatwiejszą stymulację. Te zabiegi modelowania miejsc intymnych doceniają pacjentki, których orgazmy są trudniejsze do osiągnięcia.
- Waginoplastyka – plastyka pochwy i obkurczanie pochwy
Ważnym organem kobiecych miejsc intymnych jest pochwa. Choć ukryta to jej budowa ma bardzo ważną funkcję dającą możliwość przyjścia na świat dziecku. Pochwa służy również doznaniom seksualnym. Pod wpływem trudnych porodów oraz z wiekiem ulega jednak poszerzeniu i zwiotczeniu. Jej ścinki mogą również na wet wypadać. Pacjentki z powodu złej budowy pochwy narzekają na dyskomfort, krępujące odgłosy, przesuszenie pochwy, częściej występujące infekcje oraz oczywiście gorsze doznania seksualne.
Poprawa budowy pochwy, a więc zmniejszenie jej średnicy, ujędrnienie, pogrubienie a czasem i nawet podniesienie są więc bardzo ważne dla dobrej kondycji psycho-fizycznej obiety, Z pomocą przychodzą tu zarówno małoinwazyjne zabiegi ginekologii estetycznej z grupy energy based devices.jak i chirurgiczne zabiegi waginoplastyki.
Zabiegi HIFU oraz RF mikroigłowa. Są to technologie z grupy EBD, czyli energy based devices, działające w odmienny sposób, ale powodujące ten sam efekt końcowy obkurczenia śluzówki pochwy, uelastycznienia jej, przebudowy istniejących struktur kolagenowych i elastyny oraz wytworzenia nowych włókien kolagenowych.
HIFU, czyli High Intensity Focused Ultrasound, wykorzystuje skoncentrowane ultradźwięki o wysokim natężeniu. Technika ta opiera swoje działanie na termice, wywołując efekt ogniskowo skoncentrowany na dokładnie wybranej przez operatora głębokości. Głowica HIFU generuje zbieżne fale ultradźwiękowe o kształcie stożka, które w sposób pulsacyjny wytwarzają w komórkach tkanki wibracje cząstek molekularnych wody, podnosząc w ten sposób w niej temperaturę oraz zaistnienie w jej wnętrzu zjawiska kawitacji komórkowej aktywującej wyrzut fibroblastów aktywujących proces neokolagenezy. Fale ultradźwiękowe o wysokiej częstotliwości i skupieniu wywołują mikrouszkodzenia poprzez koagulację termiczną zmuszając organizm do regeneracji struktur poddanych leczeniu. Urządzenie działa na głębsze partie tkanki, omijając zewnętrzną śluzówkę.
RF mikroigłowa posiada głowicę wyposażoną w kilkadziesiąt mikroigieł, które pozwalają wniknąć w tkankę do 3mm. Bardzo ważny jest fakt, że dzięki temu urządzeniu możemy wyjątkowo precyzyjnie określać nie tylko głębokość, na której chcemy zadziałać, ale też moc zabiegu. W momencie wkłucia przez igły emitowana jest wiązka fal radiowych, która powoduje ogrzanie tkanki na całej długości mikroigieł, co uruchamia proces neokolagenezy.
Oba zabiegi wywołują więc dokładnie tę samą odpowiedź organizmu i pozwalają uzyskać zbliżony efekt końcowy. Jedyną różnicą jest fakt, że HIFU pozwala działać nieco głębiej, natomiast RF mikroigłowa działa w bardziej kontrolowany sposób, przez co daje lepsze pokrycie powierzchni tkanki i jest bezpieczniejsza. Powyższe procedery małoinwazyjne stosuję zawsze przy VRS I stopnia.
Waginoplastyka, czyli plastyka pochwy wykonywana jest u kobiet z objawami VRS (Vaginal Relaxation Syndrome), czyli zespołu rozluźnionej pochwy w stopniu II i III, po urazach pochwy, a także u pacjentek z zaburzeniami statyki narządu rodnego. Istnieją różne rodzaje waginoplastyki.
Najczęściej wykonywanym zabiegiem jest plastyka tylnej ściany pochwy. Polega ona na odseparowaniu i wycięciu wzdłuż tylnej ściany, pasa śluzówki pochwy, następnie odpowiednie zbliżenie do siebie powięzi znajdującej się pod śluzówką oraz mięśni okolic krocza, a na końcu właściwe zszycie struktur, przez co uzyskujemy zmniejszenie średnicy pochwy oraz wzmocnienie tylnej ściany, a tym samym stworzenie podparcia dla jelit. Ten typ waginoplastyki bardzo często łączony jest jednoczasowo z perineoplastyką, czyli plastyką krocza. Plastyka tylnej ścinany pochwy wykonywana jest jedynie, gdy występuje znaczne poszerzenie pochwy, a diagnostyka wykazuje VRS II lub III stopnia oraz nie występują inne zaburzenia statyki narządu rodnego. -Objawy, jakie głównie zgłasza pacjentka to odczucie luzu w pochwie, a także dostawania się oraz wydostawania z niej powietrza, czemu towarzyszą charakterystyczne, krępujące dla kobiety odgłosy. Pacjentka cierpi przede wszystkim na niższą jakość współżycia. W takich przypadkach waginoplastyka tylnej ściany pochwy daje pełne efekty terapeutyczne – plastyczne i funkcjonalne.
Jeżeli natomiast w diagnostyce widać uwypuklanie się pęcherza moczowego do pochwy, obniżenie przedniej ściany pochwy, obniżenie szyjki macicy oraz występuje wysiłkowe nietrzymanie moczu, wówczas nie możemy kwalifikować takiej pacjentki do zabiegu samej plastyki tylnej ściany pochwy, ponieważ to może uniemożliwić lub utrudnić prawidłowe wykonanie plastyki przedniej ściany pochwy i nie rozwiąże głównego. Wówczas przeprowadzany jest zabieg przedniej ściany pochwy, który w zaawansowanych formach należy wykonywać w znieczuleniu ogólnym (tylko niewielkie plastyki przedniej ściany pochwy, polegające jedynie na redukcji nadmiaru śluzówki pochwy, można przeprowadzać w znieczuleniu miejscowym).
Plastyka przedniej ściany pochwy jest to procedura bardziej skomplikowana. Polega ona na odpreparowaniu śluzówki wzdłuż cewki moczowej w kierunku pęcherza moczowego, a następnie na ściągnięciu i zbliżeniu do siebie powięzi pochwowo-cewkowej. W trakcie zabiegu również zostaje wycięty nadmiar śluzówki pochwy, a następnie jest ona zszywana odtwarzając prawidłową ciągłość przedniej ściany pochwy. W efekcie uzyskujemy nie tylko mniejszą średnicę pochwy, ale również podparcie dla cewki moczowej oraz pęcherza moczowego.
Możliwe są sytuacje, w których wykonywane są jednoczasowo oba typy waginoplastyki tj. przedniej i tylnej ściany pochwy. Najważniejsze jest jednak właściwe zakwalifikowanie pacjentki do odpowiedniego typu zabiegu.
Brak komentarzy