Nietrzymanie moczu dotyka około 30% kobiet i obejmuje różne formy tego schorzenia, które mogą być bardziej złożone niż najbardziej znane wysiłkowe nietrzymanie moczu. Każdy typ wymaga indywidualnego podejścia, by efektywnie go leczyć. Oprócz wysiłkowego nietrzymania moczu, istnieją inne postaci tej przypadłości, takie jak naglące, mieszane, pourazowe oraz związane z pęcherzem neurogennym.

Każda forma nietrzymania moczu wymaga innego podejścia:
– naglące nietrzymanie moczu – będące wynikiem silnego parcia na cewkę moczową i pęcherz. Charakteryzuje się niemożnością powstrzymania chęci sikania w chwili, gdy tylko pojawia się taka potrzeba. To również jeden z objawów nadwrażliwego pęcherza;
– mieszane nietrzymanie moczu – polega na mimowolnym wycieku moczu podczas czynności, które powodują wzrost ciśnienia w brzuchu (np. wysiłku) z towarzyszącym uczuciem nagłego parcia. Jest to więc połączenie wysiłkowego oraz naglącego nietrzymania moczu;
– pourazowe nietrzymanie moczu – pojawia się, gdy cewka moczowa jest niestabilna. Przyczyną tego typu schorzenia są różnego rodzaju urazy pooperacyjne, poporodowe lub inne (np. w wyniku wypadku komunikacyjnego). Najczęściej dochodzi wówczas do zerwania więzadeł podtrzymujących cewkę moczową lub pęcherz;
– pęcherz neurogenny – schorzenie powstaje, gdy zaburzone jest przekazywanie sygnałów nerwowych pomiędzy pęcherzem moczowym, a ośrodkami odpowiedzialnymi za jego kontrolę. Choroba współwystępuje u osób ze schorzeniami układu nerwowego (np. stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona, Alzheimer, udar, uraz rdzenia kręgowego) i z chorobami metabolicznymi (np. cukrzyca);
– pozacewkowe nietrzymanie moczu – to wyciek moczu przez inne otwory niż cewka moczowa. Jest wywołane powstaniem przetoki moczowo-płciowej. Jest ona nieprawidłowym połączeniem pomiędzy pęcherzem moczowym, cewką moczową lub moczowodami i narządami płciowymi.
Szybka diagnoza i odpowiednie leczenie mogą pomóc w odzyskaniu kontroli nad pęcherzem i poprawić jakość życia.