Chirurgiczne leczenie wysiłkowego nietrzymania moczu
Twój problem
Wysiłkowe nietrzymanie moczu jest schorzeniem bardzo często występującym u Kobiet. Szacuje się, że dotyka ono co trzecią z nich.
Choroba polega na mimowolnym popuszczaniu moczu przy jakiejkolwiek formie wysiłku. Jej przyczyną jest nieprawidłowe działanie mechanizmu zastawkowego cewki moczowej, nadmierna ruchomość cewki moczowej lub osłabienie mięśnia zwieracza cewki oraz mięśni dna miednicy.
Wysiłkowe nietrzymanie moczu może mieć kilka stopni rozwoju:
- I stopień – niewielkie gubienie moczu w czasie dużego wysiłku fizycznego w pozycji stojącej.
- II stopień – gubienie moczu w czasie normalnej codziennej aktywności fizycznej, kaszlu, kichania, śmiechu czy zmianie pozycji ciała.
- III stopień – gubienie moczu w pozycji leżącej podczas kaszlu lub w pozycji stojącej, nawet przy minimalnym wysiłku fizycznym.
Schorzenie może dotyczyć Kobiet, które rodziły siłami natury. Podczas parcia więzadła i powięzi zostają mocno naciągnięte lub nawet zerwane. Inną przyczyną WNM jest starzenie się organizmu i poprzez to wzrost zwiotczenia tkanki łącznej. Cierpią na nie także Kobiety pracujące fizycznie i uprawiające sport wyczynowo.
Wykorzystywane metody leczenia
W przypadku leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu najważniejsze jest, aby zostało ono zdiagnozowane na jak najwcześniejszym etapie.
Przy I i II stopniu zaawansowania, z dużym powodzeniem możemy wyleczyć tę dolegliwość w sposób nieinwazyjny, wykorzystując metody takie jak HIFU.
Przy WNM III stopnia należy już niestety rozważyć zabieg chirurgiczny polegający na założeniu taśmy TOT lub TVT.
Obecnie na rynku istnieje wiele rodzajów tego typu taśm, przeważnie są one nierozpuszczalne. Sama taśma z czasem przerasta kolagenem. Wokół niej tworzy się dość twarda struktura włóknista, która ma za zadanie samodzielne podtrzymywanie cewki moczowej. Jest więc dla niej wówczas naturalną podporą.
Zabieg wszywania taśm jest skomplikowany i może nieść za sobą duże ryzyko powikłań. Zakładając sztuczny materiał, może dojść do odrzucenia ciała obcego przez organizm i powstania tzw. erozji, czyli dziury między taśmą, a cewką moczową lub pochwą. Możliwość powikłań jest dość duża i są to dolegliwości bardzo mocno obciążające Kobietę. Dlatego nasi lekarze zalecają, aby tego typu zabiegi wykonywać jako ostateczność, w najbardziej zaawansowanych chorobowo przypadkach. Tylko wtedy jest to uzasadnione.
Zakładanie Pacjentkom taśmy już przy I i II stopniu, jest ich niepotrzebnym narażaniem na takie powikłania. Trzeba również brać pod uwagę to, że taśma również się starzeje. Struktura włóknista wraz z taśmą zachowuje swą efektywność przez 5 do 10 lat. Kolejne operacje chirurgiczne są już niestety bardziej ryzykowne, ponieważ aby wymienić taśmę, poprzednią trzeba najpierw od preparować i wyrwać.
To dlatego tak ważne w leczeniu nietrzymania moczu jest stopniowanie zabiegów, aby zawsze mieć w zanadrzu narzędzia, które będą mogły być zastosowane w późniejszych latach życia. Nie należy skupiać się wyłącznie na chwilowym rozwiązywaniu problemu, ale trzeba holistycznie podejść do tematu, który dotyczy całego życia Kobiety.
Przebieg zabiegu
Zabieg wszywania taśmy TOT lub TVT wykonuje się przez-pochwowo. Przeprowadza się go w znieczuleniu ogólnym. Polega on na tym, że w okolicy cewki moczowej (na przedniej ścianie pochwy) oraz w okolicach pachwinowych dokonuje się nacięcia. Następnie przewleka się taśmę, która jest następnie naciągana i to ona powoduje unieruchomienie i podtrzymywanie cewki moczowej.
Wskazania do zabiegu
Wskazaniem do chirurgicznego leczenia wysiłkowego nietrzymania moczu jest:
- III stopień: gubienie moczu w pozycji leżącej podczas kaszlu lub w pozycji stojącej nawet przy minimalnym wysiłku fizycznym.
Przeciwwskazania do zabiegu
Przeciwwskazaniem są:
- wysiłkowe nietrzymani moczu w I stopniu;
- infekcje intymne;
- miesiączka;
- zaburzenia krzepnięcia krwi;
- cukrzyca.
Zalecenia przed zabiegiem
W pierwszej kolejności należy umówić się na konsultację, podczas której lekarz przeprowadza dokładny wywiad, badanie ginekologiczne oraz zleca i omawia wyniki badań. Następnie określa plan terapii, dobierany indywidualnie do każdej Pacjentki.
Przed ustaleniem terminu zabiegów, należy wyleczyć ewentualne infekcje oraz pamiętać, że miesiączka nie może wystąpić w ciągu 10 dni od zakończenia zabiegu.
Poza tym wymagany jest aktualny wymaz z pochwy z antybiogramem oraz posiew moczu (badanie ważne 1 miesiąc).
Zalecenia po zabiegu
W okresie pooperacyjnym wskazane jest unikanie wysiłku fizycznego, dźwigania ciężarów, intensywnego uprawiania sportu.
Miejsce operowane goi się ok. 6 tygodni i w tym czasie należy powstrzymać się od współżycia, aby rana po zabiegu mogła się ostatecznie wygoić.
Nie zaleca się korzystania z basenów oraz zażywana kąpieli w wannie i jacuzzi.
Przez okres 30 dni należy:
- stosować globulki dopochwowe – z kwasem hialuronowym i probiotykami;
- opróżniać pęcherz moczowy w ciągu dnia maksymalnie co 3 godziny.
Zaleca się stosowanie leków zaordynowanych przez lekarza aż do wizyty kontrolnej, która powinna odbyć się ok. 14 dni od zabiegu.
Efekty
Większość kobiet bezpośrednio po operacji odczuwa znaczną poprawę trzymania moczu. U innych na efekt trzeba poczekać około 2 tygodni.