Istnieją różne rodzaje waginoplastyki. Najczęściej wykonywanym zabiegiem jest plastyka tylnej ściany pochwy. Drugim typem waginoplastyki jest plastyka przedniej ściany pochwy. Możliwe są sytuacje, w których wykonywane są jednoczasowo oba typy waginoplastyki, najważniejsze jest jednak właściwe zakwalifikowanie pacjentki do odpowiedniego typu zabiegu.
Waginoplastyka, czyli plastyka pochwy wykonywana jest u kobiet z różnymi dysfunkcjami anatomicznymi pochwy. Może to być VRS (Vaginal Relaxation Syndrome), czyli zespół rozluźnienia pochwy, a także urazy pochwy lub zaburzenia statyki narządu rodnego. Nie w każdym przypadku jednak, wykonuje się taki sam rodzaj plastyki pochwy. Są bowiem różne jej odmiany i zanim ginekolog plastyk wykona waginoplastykę, najważniejsze jest przeprowadzenie u pacjentki odpowiedniej diagnostyki i wybranie dla niej właściwej metody zabiegowej.
Rodzaje plastyki pochwy
Najczęściej wykonywana jest plastyka tylnej ściany pochwy. To zabieg, w którym odseparowany i wycięty wzdłuż tylnej ściany zostaje pas śluzówki pochwy. W kolejnym kroku, lekarz operator łączy ze sobą powięzie umiejscowione pod śluzówką oraz mięśnie okolic krocza. Zabieg zakończony jest przeprowadzeniem bardzo dokładnego szycia wszystkich tkanek, dzięki czemu obwód pochwy zostaje zmniejszony. Następuje również wzmocnienie tylnej ściany pochwy i stworzone podparcie dla jelit. Ten typ waginoplastyki bardzo często łączony jest jednoczasowo z perineoplastyką, czyli plastyką krocza.
Kolejną odmianą waginoplastyki jest plastyka przedniej ściany pochwy. Polega ona na odpreparowaniu śluzówki wzdłuż cewki moczowej w kierunku pęcherza moczowego, a następnie na ściągnięciu i zbliżeniu do siebie powięzi pochwowo-cewkowej. Jest to zabieg bardziej skomplikowany. W jego trakcie również, jest usunięty nadmiar śluzówki pochwy, a następnie jest ona zszywana, odtwarzając prawidłową ciągłość przedniej ściany pochwy. Zabieg pozwala odzyskać nie tylko mniejszą średnicę pochwy, ale również podparcie dla cewki moczowej oraz pęcherza moczowego.
Występują również przypadki łączenia jednoczasowo obu rodzajów waginoplastyki.
Kwalifikacja do waginoplastyki
Kiedy więc, stosowana jest plastyka przedniej ściany pochwy, a kiedy tylniej? Najważniejsze jest właściwe zakwalifikowanie pacjentki do odpowiedniego rodzaju zabiegu. Diagnostyka zaczyna się od przeprowadzenia wywiadu z pacjentką, co pozwala na wstępną ocenę problemu. Lekarz podczas takiej rozmowy pyta o dolegliwości związane z poszerzeniem pochwy, ale również związane z oddawaniem moczu.
Poza tym, wykonywane jest badanie ginekologiczne oraz USG uroginekologiczne – z pełnym i opróżnionym pęcherzem. Pacjentka w trakcie badań ma za zadanie zakaszleć oraz przeć. Dzięki temu można uwidocznić na ekranie monitora, jakich struktur pochwy dotyczy problem, która część opada. Lekarz podczas wizyty kwalifikacyjnej, ocenia napięcie mięśni i relacje pomiędzy strukturami dna miednicy mniejszej. Po wykonaniu pełnej diagnostyki proponujemy pacjentce adekwatne do zaburzenia postępowanie zabiegowe.
Dobór metody operacyjnej
Plastykę tylnej ścinany pochwy wykonujemy jedynie, gdy występuje znaczne poszerzenie pochwy, a diagnostyka wykazuje VRS II lub III stopnia oraz nie występują inne zaburzenia statyki narządu rodnego. Objawy, które wówczas mają pacjentki, to odczucie luzu w pochwie oraz dostawania się i wydostawanie z niej powietrza, czemu towarzyszą charakterystyczne, krępujące dla kobiety odgłosy. Pacjentka odczuwa niższą jakość współżycia. Przy takich objawach, waginoplastyka tylnej ściany pochwy daje pełne efekty plastyczne i funkcjonalne.
Jeśli jednak u pacjentki występuje cystocele, czyli uwypuklanie się pęcherza moczowego do pochwy, obniżenie przedniej ściany pochwy, obniżenie szyjki macicy, a także cierpi ona na wysiłkowe nietrzymanie moczu, wtedy absolutnie nie może mieć ona wykonanej samej plastyki tylnej ściany pochwy, ponieważ to nie rozwiąże jej problemu, poza tym może utrudnić w przyszłości wykonanie prawidłowej plastyki przedniej ściany pochwy. U takich pajcentek, należy przeprowadzić plastykę przedniej ściany pochwy. Jeśli występuje wysiłkowe nietrzymanie moczu, w trakcie zabiegu jednoczasowo często zakładany jest szew Kelly-ego, który powoduje podciągnięcie cewki moczowej do góry, podpiera ją i stabilizuje.
Zabiegi nieinwazyjne
Omawiając rodzaje waginoplastyki i kwalifikacje do niej, należy wyraźnie podkreślić, że przy występowaniu VRS w stopniu I, gdy pacjentka zgłasza dolegliwości o małym nasileniu, leczenie należy rozpocząć od wdrożenia zabiegów nieinwazyjnych, zamiast proponowania waginoplastyki tylnej ściany pochwy.
Są to zabiegi mocno obkurczające śluzówkę pochwy, takie jak HIFU oraz RF mikroigłowa. Zwężają one średnicę pochwy, uelastycznieniają ją, przebudowują istniejące struktury kolagenowe oraz stymulują powstawanie nowych.
Brak komentarzy